Nie zdążyłam się obejrzeć i minął miesiąc. Minęła jesień, złote liście i podły nastrój. Wczoraj w domu zapachniała choinka, dziś pakowanie pierwszych prezentów. Cała ta świąteczna aura niesamowicie daje mi się we znaki. Odżyłam, odespałam zarwane przez naukę wieczory, noce i wczesne poranki, wreszcie mam czas na to, żeby pomyśleć o czymś innym niż studia, czymś przyjemniejszym i... ciepłym.

Codziennie myślę o tym blogu, jak o miejscu, w którym mogę się ukryć. Zostawić wszystko, co plącze się pomiędzy moimi włosami, przebiega w głowie z prędkością światła z jednego miejsca w drugie. Trochę brakuje mi kreatywności, impulsu, wyobraźni, ale walczę z tym, jak mogę. Pracuję nad sobą. Układam w myślach zdania, kreślę historie. Potrzebuję jeszcze dużo czasu, wielu wątpliwości, ale i otuchy. W końcu, po kilku latach znalazłam swoje miejsce, które nie tylko daje mi radość, ale rozwija to, co próbowałam w sobie zgasić.

Święta dają mi oddech. Powolny, spokojny i równomierny oddech, który gubię każdego dnia, kiedy łapię autobus, w pośpiechu zjadam bułkę, przebiegam na czerwonym świetle, żeby tylko nigdzie się nie spóźnić. I kiedy patrzę na te szaleńcze zakupy, na ogłupiałe twarze wpatrzone w sklepowe witryny, na prześciganie się w wydawaniu pieniędzy, na gonienie za nie-wiadomo-czym jestem zwyczajnie szczęśliwa, że problemy innych nie są moimi problemami. Święta to dla mnie czas leniuchowania, krzątania się z mamą w kuchni, cieszenia się świecącą i pachnącą choinką, dziecięcego zajadania smakołykami i rozmów. Choćbym miała dostać górę pieniędzy, nie zamieniłabym tego na nic innego. 

Święta to czas przepięknej radości. Radości bycia z bliskimi. Taka radość nie potrzebuje nowego ubrania, litrów amerykańskiej Coca-Coli i prezentów wartych dwumiesięcznej wypłaty. Może jeszcze nie jest za późno. Odetchnij. Zobacz, kto stoi obok...