Czasem jest mi tu duszno. Tłoczno, niespokojnie i źle. Ale są też przejaśnienia i przebudzenia. Jak to wczoraj, kiedy można po prostu wziąć koc i usiąść nad Wisłą. Obudzić się z zimowego snu. Milczeć i patrzeć na zmieniający się horyzont. Uśmiechać się nieznaną i nieopisaną radością. W lżejszej kurtce, z rozwianymi przez wiosenny wiatr włosami i oczami przymrużonymi od słońca.

Wiosna przynosi siłę. Poczucie, że mogę wszystko. Jedyne, co może mi w życiu przeszkodzić to ja.