2014 - MY DAILY SCRAPS - podróże • fotografia • lifestyle

Nie zdążyłam się obejrzeć i minął miesiąc. Minęła jesień, złote liście i podły nastrój. Wczoraj w domu zapachniała choinka, dziś pakowanie pierwszych prezentów. Cała ta świąteczna aura niesamowicie daje mi się we znaki. Odżyłam, odespałam zarwane przez naukę wieczory, noce i wczesne poranki, wreszcie mam czas na to, żeby pomyśleć o czymś innym niż studia, czymś przyjemniejszym i... ciepłym.

Codziennie myślę o tym blogu, jak o miejscu, w którym mogę się ukryć. Zostawić wszystko, co plącze się pomiędzy moimi włosami, przebiega w głowie z prędkością światła z jednego miejsca w drugie. Trochę brakuje mi kreatywności, impulsu, wyobraźni, ale walczę z tym, jak mogę. Pracuję nad sobą. Układam w myślach zdania, kreślę historie. Potrzebuję jeszcze dużo czasu, wielu wątpliwości, ale i otuchy. W końcu, po kilku latach znalazłam swoje miejsce, które nie tylko daje mi radość, ale rozwija to, co próbowałam w sobie zgasić.

Święta dają mi oddech. Powolny, spokojny i równomierny oddech, który gubię każdego dnia, kiedy łapię autobus, w pośpiechu zjadam bułkę, przebiegam na czerwonym świetle, żeby tylko nigdzie się nie spóźnić. I kiedy patrzę na te szaleńcze zakupy, na ogłupiałe twarze wpatrzone w sklepowe witryny, na prześciganie się w wydawaniu pieniędzy, na gonienie za nie-wiadomo-czym jestem zwyczajnie szczęśliwa, że problemy innych nie są moimi problemami. Święta to dla mnie czas leniuchowania, krzątania się z mamą w kuchni, cieszenia się świecącą i pachnącą choinką, dziecięcego zajadania smakołykami i rozmów. Choćbym miała dostać górę pieniędzy, nie zamieniłabym tego na nic innego.

Święta to czas przepięknej radości. Radości bycia z bliskimi. Taka radość nie potrzebuje nowego ubrania, litrów amerykańskiej Coca-Coli i prezentów wartych dwumiesięcznej wypłaty. Może jeszcze nie jest za późno. Odetchnij. Zobacz, kto stoi obok...

1 komentarze

Blogowanie w listopadzie to ciągłe powracanie do tematu motywacji. Przeglądam ulubione strony i co chwilę trafiam na jesienne, motywacyjne rozterki. Czytam je i myślę sobie, że to wszystko rzeczywiście jest prawdą. Że jesień jest miesiącem wszystkich poniedziałków z całego roku. Że nie ma siły, chęci, a czasem nawet zaangażowania. We własne życie.

Photo by KUBA ADAMCZYK

We wtorek przeniosłam się do trochę innego świata, na który czekałam rok! Rok czekania na Fismolla i jego kolejny koncert w Studio. Mam ogromny szacunek do ludzi, którzy zwyczajnie kochają to, co robią. Do ludzi, którzy dają siebie innym i są przy tym najszczęśliwsi na świecie. Siedziałam i patrzyłam, jak na scenie dwudziestoletni chłopak czaruje głosem, muzyką i... prostotą. Nie potrzebuje wymyślnego przebrania, fajerwerków ani mocnego PR.

Przyszedł weekend i wciąż po tym jednym koncercie myślę tylko o tym, że w życiu nie potrzeba żadnego wykształcenia ani pieniędzy, ale zwyczajnej miłości do własnego talentu. Do pokochania go w samym sobie i nieustannego rozwijania. Jeśli dwudziestolatek, który dopiero co skończył szkołę, wychodzi na scenę w takich samych dżinsach i t-shircie, jak milion innych chłopaków, i daje ludziom taką siłę, takie przeżycia i takie przemyślenia... To znak, że jest w nim piękno. Prostota i piękno. I nie byłoby ich bez motywacji. Tylko ona pozwala rozwijać w sobie to, co się kocha.

Bardzo to trudne i ciężkie zadanie - mieć motywację i rozwijać pasje. Jesienią chyba jeszcze trudniej. Choć tego roku była wyjątkowa piękna, przyszedł i do mnie ten gorszy czas. A z nim ciągłe przemyślenia, rozterki i wahania. Ważenie wyborów, dzielenie włosa na czworo i bezpodstawne pretensje do samej siebie. Po co to wszystko? Warto chyba w kłębku tych wszystkich pogmatwanych myśli uczepić się jednej, pozytywnej. Że życie jest. I trzeba się w nie zaangażować. Pokochać je. Codziennie na nowo. Jeszcze mocniej.

6 komentarze

No komentarze

4 komentarze

2 komentarze

No komentarze

2 komentarze

Podobny wpis miał się tu nigdy nie pojawić. Postanowiłam jednak inaczej, bo... bo od tego zaczęła się jakaś zmiana. Ważna dla mnie. Wewnątrz mnie. Od tego wzięła się motywacja, kiełkująca wiara w siebie, wyrzucenie z siebie wszystkich wstydów, kompleksów i nieśmiałości.

Tak, ja też je mam. Jak każdy. Problem w tym, że często nikt z nimi nie walczy. Powodują, że zamiast w czyjeś oczy - patrzysz w ziemię, zamiast uśmiechać się do lustra - zaczynasz płakać. Taka byłam i dzisiaj się tego nie wstydzę. I nawet jeśli dookoła istnieją rzeczy ważniejsze - ta jedna rzecz była ważna dla mnie.

Zamieniam się zatem na chwilę w blogerkę kosmetyczną (pierwszy i ostatni raz) i napiszę o tym, dlaczego trądzik trzeba leczyć, jak najlepiej to zrobić i ile dzięki temu może się zmienić :)

Dlaczego trądzik trzeba leczyć?

Od dobrych kilku lat słyszałam, że to minie, że młodzieńczy wiek, że „ja też tak miałam, nie przejmuj się”. Do momentu, w którym nie doskwierał mi mocno - wierzyłam. Miałam lat 18 - machałam ręką. Miałam lat 20 - mówiłam, że jeszcze trochę i minie. Przez kilka lat wypróbowałam cały arsenał środków przeciwtrądzikowych dostępnych w drogeriach i aptekach. Tylko po to, żeby po całym tym czasie codziennie rano patrzeć w lustro i mieć łzy w oczach. Mocnego trądziku nie wyleczą ani peelingi, ani maseczki, ani kremy przeciwtrądzikowe, ani maści bez recepty, ani same diety. Na mocny trądzik potrzebny jest dermatolog i często także endokrynolog. Do każdego z nich można dostać się za darmo (tak, to wciąż w naszym kraju możliwe - wystarczy odrobina chęci, cierpliwości i samozaparcia).

I to nie tak, że cały mój świat kręcił się wokół moich kompleksów i nieszczęsnego trądziku. Było to jednak coś, co nie pozwalało mi w stu procentach wierzyć w siebie i czego najzwyczajniej w świecie się wstydziłam. Można mówić sobie, że jest się całkiem inteligentnym, wesołym i sympatycznym. Byłam i jestem. Ale czasami chciałam też, jak każda inna dziewczyna, poczuć się ładna. Nie są mi do tego potrzebne długie nogi, okrągłe pośladki i ubrania z sieciówek. Chciałam mieć po prostu ładną cerę. Buzię bez blizn. Takie tam marzenie 22-latki.

Jak najlepiej walczyć z trądzikiem?
Przestać słuchać wszystkich, którzy:
- mówią Ci, że to minie, że taki wiek, że „też tak mieli, nie przejmuj się”

- proponują Ci oczyszczające diety cud, diety bezglutenowe i inne (nie wątpię, że komuś mogą pomóc, ale mimo wszystko warto odwiedzić dermatologa, endokrynologa czy dietetyka)

- dają Ci kolejne magiczne preparaty, które „na pewno pomogą”, bo ostatnio reklamowali je w telewizji

Najtrudniej jest zrobić pierwszy krok: pójść do dermatologa. Przyznać się przed sobą, że ma się problem. Tak, problem - istotny dla Ciebie, nawet jeśli inni mówią, że są ważniejsze sprawy. Problem, którego się wstydzisz, ale z którym możesz sobie poradzić.

Mnie najtrudniej było zrobić krok drugi: wyeliminować z codziennych nawyków to, co nasilało trądzik (nawet jeśli wmawiałam sobie, że tak nie jest).

Nie możesz jeść/pić:
- czekolady i słodyczy

- ostrych przypraw (papryka: chili i słodka, pieprz w dużych ilościach) i ostrego jedzenia

- fast foodów (hamburgery, frytki, pizze) i chipsów
- octu i wszystkiego, co go zawiera (np. majonez, ketchup)
- napojów gazowanych/słodzonych

Nie warto wmawiać sobie, że czekolada biała będzie szkodzić mniej niż mleczna czy ciemna. Pod każdą postacią jest przy trądziku niewskazana. Ciemna ma duże procentowe zawartości kakao, a biała sam cukier. To samo tyczy się chipsów i fast foodów. Wyeliminuj! Nawet jeśli jesz je raz na tydzień.

Z własnego doświadczenia - ograniczyłam dodatkowo: picie mleka, słodzenie herbaty i kawy, picie słodzonych soków, białe pieczywo. Woda - tylko niegazowana, soki - albo robione samemu, albo 100% ze sklepu. Nie, nie jest to o wiele większy wydatek. W momencie, w którym przestaje się kupować codziennie batonika i czekoladę, na weekend chipsy, a w drodze na zajęcia - hamburgera, jest się w stanie nawet zaoszczędzić. Gwarantuję!

Pora na wizualne tortury. W takim stanie zgłosiłam się we wrześniu 2013 pierwszy raz do dermatologa:

Po lecie kompletnie rozłożyłam ręce. Policzki były zaognione, gruda na grudzie. Czoło w miarę czyste. W takim stanie zaczęłam kurację Tetralysalem (300mg). Bardzo pospolity antybiotyk z grupy tetracyklin. 3 miesiące pełne zaangażowania z mojej strony. Przestrzegałam diety, nawet jeśli rezultaty po miesiącu i dwóch były marne. Trądzik początkowo jeszcze bardziej się nasilił. Po kilku tygodniach był już wszędzie - nawet na czole. Jeśli masz podobnie, ciesz się! To znak, że skóra się oczyszcza i na wierzch wychodzi wszystko, co brzydkie i paskudne! :) Do antybiotyku dodatkowo stosowałam maści recepturowe. Po trzech miesiącach i ciągłych otuchach ze strony dermatologa zaczęłam widzieć naprawdę dobre efekty. Nie było żadnych skutków ubocznych. Trądzik zniknął. Zostały blizny.

Grudzień 2013. Stan po 3-miesięcznej kuracji Tetralysalem:

Kuracja wystarczyła na niecały rok. W tamtym momencie nie miałam świadomości, że trądzik wróci. Trochę się tego spodziewałam, sama dermatolog ostrzegała przez nawrotem. Ważne było dla mnie jednak coś innego - w końcu sprawiłam sobie najlepszy prezent - udowodniłam, że przy odrobinie chęci można coś zmienić. Dla siebie i w sobie. W końcu chciało mi się patrzeć w lustro, zmienić fryzurę, spiąć włosy i odsłonić buzię. Chciało mi się malować oczy i robić makijaż bez obawy, że cera się zapcha, a rano znów pojawią się pryszcze.

Po kuracji Tetralysalem walczyłam z bliznami potrądzikowymi. Było ich sporo, co widać na zdjęciu. Całe policzki w mniejszych i większych bliznach. Wypróbowałam większość maści na recepty, które miały złuszczać naskórek i szybciej go regenerować:

- Differin
- Epiduo
- Normaclin
- Retin-A
- Locacid
- Zineryt

Niestety, efekty po stosowaniu maści były marne i krótkotrwałe. Najlepiej z nich wszystkich wspominam Locacid i Normaclin. Zasuszały to, co nagle wyskakiwało i wybielały blizny. Niestety, żadna z powyższych nie była w stanie przeciwdziałać nawracającemu trądzikowi. Po około 7 miesiącach od kuracji Tetralysalem (lipiec 2014) wszystko zaczęło się na nowo i choć nie było tragedii, obiecałam sobie, że już nie będę zwlekać.

Październik 2014. Mniej blizn na policzkach dzięki stosowanym maściom, niestety nawrót trądziku, który z dnia na dzień się nasila:

Niedawno zaczęłam kurację Curacne (20mg). Czy warto? Jeśli czyta to ktoś, kto przyjmował izotretynoinę, proszę, niech napisze kilka słów. Chętnie przeczytam każdą wiadomość. Ja zaryzykowałam. Po trzech tygodniach zaczynam dostrzegać pierwsze uboczne skutki: bolące stawy w kolanach, coraz częstsze bóle głowy i tradycyjnie - przesuszone usta. Jakby nie było - nie poddam się, bo naprawdę mocno wierzę, że Curacne pomoże. Weźmie to paskudztwo ode mnie raz i na zawsze.

Kilka rad, które mogę dać od serca komuś, kto ma podobne problemy:
- Nie zwlekać, iść jak najszybciej do dermatologa. Jeśli nie pomoże jeden, znaleźć innego.

- Nie wierzyć w cudowną moc kosmetyczek. Mikrodermabrazje czy mezoterapie (bez)igłowe są najgorszym, co może być przy stanach zapalnych! Najpierw przeleczyć, potem doskonalić.

- Wyrzucić do kosza wszystkie niepotrzebne kosmetyki. Minimalizm wskazany! Nieważne, że cera wygląda paskudnie. Lepiej ją wyleczyć, niż w trakcie dodatkowo obciążać grubą warstwą makijażu. Mój aktualny zestaw to jedynie: płyn micelarny, krem nawilżający na dzień i na noc, obowiązkowo - pomadka do ust. Gorsze zmiany sporadycznie zakrywam lekko kremem BB. To wszystko. Reszta wyrzucona do śmieci.
- Często zmieniać ręczniki do twarzy, poszewki na poduszki.
- Nie dotykać twarzy dłońmi! Nie podpierać się na zajęciach, w pracy, przed komputerem, nad talerzem zupy.
- Włosy zawsze związane! Rozpuszczone i ocierające się o twarz roznoszą bakterie.

- Kremy z wysokim filtrem są dobre i na lato, i na zimę. Dobrze jest wypróbować kilka i dopasować ten, który będzie najlepiej służył skórze. O próbki zawsze można poprosić w drogerii :)
- Uwierzyć w siebie. Nie dać się temu. Nie patrzeć godzinami w lustro, nie narzekać i nie płakać, ale działać!

Ile dzięki temu się zmieniło?
Mnóstwo. Wszystko we mnie o 180 stopni. Kompleksy potrafią nieźle zadeptać wiarę w siebie, odwagę, otwartość na innych. Jeśli cokolwiek stoi na drodze do tego, żeby śmiało i z uśmiechem patrzeć ludziom w oczy - warto z tym walczyć.

I chyba właśnie po to jest ten wpis. Żeby uświadomić sobie, ile dzięki jednej decyzji można zyskać. Żeby pamiętać, że warto postarać się o dobre samopoczucie i samoakceptację. Żeby przestać myśleć, że moje problemy są płytkie i nic nie znaczą w porównaniu z problemami innych.

Jeśli stać Cię na walkę z małymi sprawami, stawisz czoła większym. Grunt to wiara w siebie. I tego się trzymam :)

4 komentarze

3 komentarze

O MNIE

ZNAJDŹ MNIE

ZOBACZ

NAJNOWSZE POSTY

ARCHIWUM